dinsdag 26 december 2017

Marokko, december 2017



In het vissersdorpje Oued Lakraa ontdekt Mike dat opnieuw een van de stalen bevestigingsbeugels van de boiler is afgeknapt. Dit is een ander jaar ook al gebeurd. Met een spanband zet hij de boiler weer vast tegen de achterwand van de woonunit.
De eerste week van december doet de winter zijn  intrede in de sahara; wat inhoudt dat de dagtemperatuur zo/n 10 graden lager ligt dan in november en dat er bijna dagelijks een harde/zeer harde wind staat, die soms vol zand zit.
Samen met Peter en Ingrid rijden we een leuke piste van 140 km van Oued Lakraa richting Dakhla. De piste is niet moeilijk te rijden en voert over vlaktes met en zonder stenen en gaat door soms surrealistisch “maanlandschap”. Het mooiste is het deel met de rotsen van koraal die lijken op boegen van schepen. 





Onder aan deze rotsen liggen veel fossiele schelpen en stukken eierschaal van struisvogels of omdat ze zo dik zijn misschien van dinosauriƫrs. Er zijn ook veel pre-islamitische monumenten te zien.


Omdat het enige tijd geleden geregend heeft in het gebied en er veel groene struikjes zijn, zijn er veel nomaden met kuddes dromedarissen of geiten/schapen. Af en toe zien we een heel eind van een kudde een dromedaris op de grond liggen, deze blijkt dan net gekalverd te hebben. Nomaden met kuddes verzamelen zich niet ver van de mooie rotsen bij de enige waterput in de buurt en de dorstige dieren verdringen zich bij het met een  mechanische pomp omhoog gebrachte puttenwater. Het water is blijkbaar niet geschikt voor menselijke consumptie, want de nomaden komen ons om drinkwater vragen.


25 Kilometer voor Dakhla staan we 2 nachten op een camperplek bij Trouk (PK25). Hier staan veel gepensioneerde Europese overwinteraars. Sommigen hebben complete terrasjes met planten rond hun camper aangelegd. De enige pluspunten van deze staplek zijn dat je wel lekker eten kan in het op het terrein gelegen restaurant en dat je vrij beschut staat voor de harde noorderwind die hier bijna altijd staat.
Peter en Ingrid blijven in Trouk en wij gaan naar Dakhla om eten in te slaan en om op de camping de was van 3 weken te doen. Omdat de camping goed drinkwater heeft, kunnen we onze watertank van 450 liter weer bijvullen. De camping verkeert in zeer slechte staat van onderhoud: er is geen water in het toiletgebouw, sanitair wordt niet schoongemaakt,  stopcontacten bungelen aan de omheiningsmuren en van de 30 lampen buitenverlichting doen slechts 5 het. Er staat erg veel wind en de lucht zit vol met zand.
Van Dakhla rijden we naar Aousserd en blijven 3 dagen op een archeologisch gezien erg interessante plek in de woestijn staan. Af en toe komen nomaden in hun landrovertjes informeren of alles in orde is met ons.
We rijden weer terug naar de kust en staan een nachtje aan zee bij El Argoub en 3 nachten bij de baai van Porto Rico. Hier vinden we veel fossiele haaientanden, roggentanden en andere deeltjes van zeedieren. De tanden bevinden zich onder aan de kliffen in een laag die vroeger zeebodem was. 


We rijden verder naar Cintra en nemen de piste die langs Sebkha Amtal naar Cintra Bay bij de Atlantische Oceaan gaat. We passeren een aantal militaire posten en na afgifte van een fiche mogen we verder rijden en ook overnachten in het gebied. Langs de sebkha (=depressie) zien we veel schelpenbulten van duizenden jaren geleden leeggegeten schelpen. Er zijn ook veel struisvogel eierschalen en neolithische vuurstenen gebruiksvoorwerpen te vinden.




Van Cintra rijden we naar Gorey Bay waar mooie Marginella Glabella schelpen te vinden zijn. We krijgen verse sardientjes van een visser.
Omdat het erg hard waait, er veel zand in de lucht zit en wij het onprettig vinden om daarin te gaan rijden, blijven we een paar  nachten op een mooie plek in de baai van St. Cyprien staan. Een militair komt ons s’avonds verse mosselen brengen.
In Centre Bir Gandouz, links achter hotel Barbas, zijn een slager, groenteman en supermarktje te vinden. Hier kunnen weer verse produkten worden ingeslagen. We rijden door naar het vissersdorpje Lamhiris. Lamhiris en Porto Rico beschikken volgens ons over de mooiste stukken kustlijn van de Westelijke Sahara.
We maken een wandeling van 4 km. naar 2 ten noorden van Lamhiris gelegen grote gaten in de grond die door een natuurlijke brug van elkaar worden gescheiden en waar de zee van onderen instroomt. Op de hoge in de zee uitstekende rotsen werpen vissers hun lijnen met haken met blinkertjes in scholen sardientjes die in de zee zwemmen. Aan de lopende band worden de sardientjes door hun binnengehaald. 




Bijna alle dagen dat we in Lamhiris staan is er sprake van een “zonsverduistering” door het vele zand in de lucht. De zonnepanelen leveren hierdoor niet genoeg stroom en daarom moet soms het aggregaat een paar uren draaien.  
Na de Kerstdagen nemen we een piste die 15 km. noordelijk van Bir Gandouz Centre begint en die naar de ca. 25 km. landinwaarts gelegen necropole van Chiarate leidt. 
We rijden nog wat uren in het onverwacht prachtige gevarieerde woestijnlandschap van kleine reliƫfs, barkhanes (sikkelvormige duinen, die zich verplaatsen door de wind) en oueds met bomen tot we in ondoordringbaar barkhane-gebied komen.