dinsdag 24 januari 2017

Marokko, januari 2017



2 Januari arriveren Marcel en Yvon op de camping van Hassan in Tighmert. Het is erg fijn hun weer te zien. De volgende dag gaan Mike en ik met Hassan naar Guelmim voor verlenging van onze visa. Bij de gendarmerie moeten 10 pasfoto’s per persoon worden ingeleverd, 5 kopieën per persoon van bladzijde uit paspoort waar pasfoto op staat, 5 kopieën van bladzijde uit paspoort waar inreisdatum staat, 5 kopieen van creditcard, 2 handgeschreven brieven waarin wij vragen om verlenging van de visa en 2 in het Arabisch getypte brieven waarin Hassan verklaart dat zijn camping in Tighmert ons adres is de komende 3 maanden. Alle kopieën dienen te zijn gelegaliseerd/geautoriseerd door een gemeentekantoor. De gendarmerie typt 2 brieven waarin bevestigd wordt dat wij de aanvraag doen en met die brieven moeten we naar de politie die er een stempel op zet. Vervolgens moeten de door de politie gestempelde brieven weer worden ingeleverd bij de gendarmerie, die er een krabbeltje opzet en ons allebei een exemplaar geeft. Fijn dat we weer 3 maanden langer in Marokko mogen blijven.

Op 4 januari vertrekken we met z’n vieren richting Es Smara. Onder Abteh bekijken we een oud militair kamp met 'eierhuisjes". De eitjes zijn hoogstwaarschijnlijk van Soedanese architectuur.

 
 

Bij oued Remz el Quebir zijn we bij de finish van een dagetappe van de Africa Eco Race. Vooral de finish van de racetrucks is spectaculair. We overnachten vlakbij de bivak van de race en zijn de enige buitenlandse toeschouwers. Marcel en Mike kunnen vrij over het bivakterrein lopen en de trucks, buggy's en motoren bewonderen. ’s Nachts wordt het zadel van onze fiets gejat en er deden volgens ons toch echt geen fietsen mee aan de race. De volgende dag wonen we helaas de start van de race niet bij, omdat de startplaats 300 kilometer verplaatst is in de richting van Laayoune. 12 Kilometer voor Es Smara nemen we een piste die langs Oued Seguiet El Hamra naar Laayoune gaat. De piste gaat door mooi gebied en de zandpaden zijn goed berijdbaar. Er wonen hoofdzakelijk nomaden. Op een gegeven moment moeten we een stuk door de oued rijden die vol bosjes staat en die modderiger blijkt te zijn dan wij in eerste instantie denken. Als we niet verder kunnen rijden omdat er een enorm diep gat in de route ligt en Marcel probeert de truck te draaien, rijdt hij zich tot aan de assen vast in de modder. Na veel graafwerk door de mannen, luchtkrikken plaatsen en daarna rijplaten onder de 4 wielen leggen, komt de truck gelukkig weer los. Vervolgens rijden wij ons vast en komen daarbij zo scheef te staan, dat de truck bijna omvalt. Marcel maakt de niet grappige opmerking dat hij de truck met zijn hand zou kunnen omduwen. De truck wordt door de mannen met veel graafwerk en luchtkrikken plaatsen in balans gebracht en hierna worden de 4 rijplaten geplaatst. Marcel trekt ons vervolgens met de Steyr eruit.





Een nomade die ons in het Arabisch van allerlei adviezen voorziet hoe we de truck los moeten rijden, krijgt onze fiets zonder zadel. Na 5 uren ploeteren zijn we blij dat we de nacht horizontaal en in bed kunnen doorbrengen.  De volgende dag nemen we een piste die om de oued heengaat en rijden door een gebied waar calcietgeodes opgegraven worden. Aardige “bollengravers” splijten nog meer bollen voor ons en we mogen de bollen die we vinden en krijgen gratis meenemen. Een paar kilometer verderop zijn nog veel meer geodes te vinden. Opnieuw komen “bollengravers” aanrijden in hun landrover, kloven nog een paar geodes voor ons en bieden witte truffels te koop aan. Ze vertellen dat ze 70 cent per kilo opgegraven calcietgeodes verdienen.

 
 
 

Na 100 km. piste arriveren we bij de asfaltweg van Es Smara naar Laayoune. Om via pistes zuidelijk af te zakken, moeten we onder de fosfaattransportband doorrijden, die van Boukraa naar Laayoune loopt. Deze transportband is de langste ter wereld. Helaas worden we bij de transportband tegengehouden door een militair. 30 Km. voor Laayoune zetten we de trucks een eind van de weg af voor de overnachting. Het is al donker als 3 mannen van de gendarmerie aan komen rijden en vertellen dat ze ons urenlang hebben gezocht en dat wij hier niet mogen overnachten omdat er in dit gebied veel agressie zou zijn tegenover toeristen. Wij maken duidelijk dat we niet van plan zijn om in het donker naar Laayoune te rijden en als later een brigadier van de gendarmerie komt, regelt hij tot onze grote verbazing dat er op een afstandje van onze trucks een auto van de gendarmerie met 3 man wordt geparkeerd die ons tot de ochtend “bewaken”.

De volgende dag rijden we door naar Oued Ougnit, zo’n 60 km. boven Boujdour. We parkeren de trucks met mooi uitzicht op zee. Helaas worden we aan het einde van de middag weggestuurd door militairen van de Marine Royale omdat we in onveilige? militaire zone staan. Oued Ougnit met de militaire posten ligt aan de ene kant van de asfaltweg en op onze vraag of het aan de andere kant van de weg, waar geen militaire posten zijn, dan wel veilig is wordt bevestigend geantwoord. Zo krom horen we het niet vaak.

We doen boodschappen in Boujdour en lunchen bij Plage Aouzilal. Als we de weg naar het strand oprijden, waarschuwen gendarmerie en militairen ons alvast dat we ook hier niet mogen overnachten.

Een stukje onder Boujdour nemen we een piste die over de kliffen naar Plage Ben Idasse gaat. Als we ons ’s avonds gesetteld hebben op een mooie maar erg winderige plek in het gebied, willen soldaten van de  Marine Royal fiches hebben en onze trucks controleren op verstekelingen, drugs en wapens. We worden behandeld als terroristen i.p.v. toeristen.

 

De volgende dag blijkt de piste dusdanig stenig en onaangenaam, dat we besluiten via asfalt naar Oued Lakraa te rijden. Hier blijven we 2 nachten en maken wandelingen en relaxen in de zon totdat het zo hard gaat waaien dat het zand je om de oren vliegt. 

Oued Lakraa
 
Vanuit Oued Lakraa nemen we een piste door Hassi Lakraa. Omdat we afwijken van de piste en te ver zuidelijk rijden, komen we terecht op een andere piste, wat niet erg is, omdat deze door een veel interessanter gebied gaat met bijzondere rotsformaties. Sommige rotsen lijken op de boeg van een schip. Hier vinden we fragmenten van dinosauruseieren? Voordat de piste een stukje oostelijk van Dakhla eindigt, doorkruisen we 2 keer een anti polisario wall.

 
 
 
 
In Dakhla doen we inkopen op de soukh en tanken goed drinkwater op camping Moussafir. Bij Trouk zien we Marianne en Wilbert weer met hun oranje Unimog (free-on-wheels.reislogger.nl). We rijden verder naar sebkha Imlili, welke zonder goede coördinaten niet te vinden is. In de sebkha liggen tientallen poelen die permanent gevuld zijn met zilt/zout water. De poelen zijn ondergronds met elkaar verbonden. Ze worden bevolkt door tilapia guinee visjes die niet groter worden dan 10 cm. Het fenomeen van permanent met water gevulde poelen in een sebkha  is uniek voor Noord Afrika en de Sahara.

Imlili
 
                                           
Omdat de omgeving mooi is en er ook veel sporen van prehistorische bewoning zijn, blijven we hier 2 nachten staan. I.p.v. de gandini piste te nemen naar het asfalt komen we terecht op een soort Dakarracebaan, waarvan niet duidelijk is waar deze heengaat. We rijden rondjes en aan het einde van de dag parkeren we de trucks weer vlakbij de plek waar we de afgelopen 2 dagen hebben gestaan, met dit verschil dat we nu op slechts 500 meter zuidelijk van een wall staan. Algemene veiligheidsregel in de Sahara is dat je niet buiten de piste moet rijden of lopen binnen een afstand van 5 kilometer zuidelijk van een wall. Oeps.
Op weg naar Lamhiris stoppen we nog bij een sebkha met een vuursteenwerkplaats met doorzichtige en melkwitte vuursteen.

In Lamhiris parkeren we de trucks een stukje links van het dorp bij een baai met prachtig uitzicht op de turquoise kleurige zee. Na 2 nachten vertrekken Marcel en Yvon en blijven wij nog een paar dagen staan. In Lamhiris kan je fijn wandelen langs de prachtige baaien en kliffen.

Lamhiris
 
 

1 Keer in de week komt er een tankwagen met drinkwater langs en etenswaren kan je halen in de vissersgetto of in Centre Bir Gandouz. Eind januari wordt helaas weinig vis gevangen in het zeer visrijke gebied; volgens ingewijden start dit pas weer in februari. Marianne en Wilbert komen ook nog even bij ons staan en vertrekken de volgende dag naar Mauritanië om hun Afrikareis te vervolgen.

Vanaf Lamhiris rijden we noordwaarts en bezoeken onder Dakhla nog een aantal mooie baaien en de vissersdorpen Ain B(e)ida en Labouirda Tchika. In de baai van Porto Rico mag sinds dit jaar ook weer overnacht worden. We laten ons humeur niet verpesten door de harde noord/noordooster wind die al 2 maanden zeer nadrukkelijk aanwezig is. Elke dag onze wooncabine zandvrij maken, doen we al lang niet meer.

"Zandduintje" bij Cintra Bay